
Technika
Cena
-
od
do
Antoni Uniechowski (1903-1976) "Zamek Królewski w Warszawie"

Dostępność: pojedyńcza sztuka
Wysyłka w: 5 dni
"Przemyśl" Wiktor Zin (1925-2007)

Wiktor Zin urodził się w Hrubieszowie 1925 roku. Jego pierwszymi nauczycielami byli dziadek i Piotr, a następnie profesor rysunku i malarstwa J. Aleksandrow, który zamieszkawszy niedaleko domu rodzinnego Zinów po emigracji z Rosji, wtajemniczał Wiktora w zasady geometrii, perspektywy i rysunku. Po ukończeniu szkoły podstawowej, gimnazjum i liceum im. Stanisława Staszica w Hrubieszowie, wyjechał do Krakowa na studia na Wydziale Architektury Akademii Górniczo - Hutniczej (później Politechniki Krakowskiej). W 1952 roku uzyskał stopień doktora, w 1959 doktora habilitowanego, w 1967 tytuł profesora nadzwyczajnego, w 1979 profesora zwyczajnego. Obok pracy naukowej zajmował się także działalnością na rzecz miasta Krakowa oraz architektury i zabytków całego kraju. W latach 1958 – 1964 był głównym architektem Krakowa, kierownikiem badań Staromiejskiego Zespołu Krakowa, przewodniczącym Krakowskiej Komisji Konserwatorskiej, prezesem i wiceprezesem Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa. Jego program "Piórkiem i Węglem" emitowany co dwa tygodnie, gościł na antenie przez około 30 lat. W tym czasie Profesor Wiktor Zin wykonuje na wizji blisko 30 tysięcy rysunków. W telewizji polskiej prowadzi między innymi takie cykle jak: "Klub pod smokiem", "Spotkania z zabytkami", "Być tutaj", "Nad Niemnem, Piną i Prypecią" i "Sztuka Patrzenia". Profesor Wiktor Zin zmarł 17 maja 2007 roku w Rzeszowie, w drodze na zajęcia ze studentami. Stowarzyszenie Ochrony Narodowego Dziedzictwa Materialnego przyznaje nagrodę imienia profesora Wiktora Zina. Nagroda wręczana jest na Zamku Królewskim w Warszawie, w trakcie gali ogłoszenia wyników i wręczenia nagród w Ogólnopolskim Konkursie Otwartym „Modernizacja Roku”.
Dostępność: pojedyńcza sztuka
Wysyłka w: 5 dni
"Cerkiew w Owczarach" Wiktor Zin (1925-2007)

Wiktor Zin urodził się w Hrubieszowie 1925 roku. Jego pierwszymi nauczycielami byli dziadek i Piotr, a następnie profesor rysunku i malarstwa J. Aleksandrow, który zamieszkawszy niedaleko domu rodzinnego Zinów po emigracji z Rosji, wtajemniczał Wiktora w zasady geometrii, perspektywy i rysunku. Po ukończeniu szkoły podstawowej, gimnazjum i liceum im. Stanisława Staszica w Hrubieszowie, wyjechał do Krakowa na studia na Wydziale Architektury Akademii Górniczo - Hutniczej (później Politechniki Krakowskiej). W 1952 roku uzyskał stopień doktora, w 1959 doktora habilitowanego, w 1967 tytuł profesora nadzwyczajnego, w 1979 profesora zwyczajnego. Obok pracy naukowej zajmował się także działalnością na rzecz miasta Krakowa oraz architektury i zabytków całego kraju. W latach 1958 – 1964 był głównym architektem Krakowa, kierownikiem badań Staromiejskiego Zespołu Krakowa, przewodniczącym Krakowskiej Komisji Konserwatorskiej, prezesem i wiceprezesem Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa. Jego program "Piórkiem i Węglem" emitowany co dwa tygodnie, gościł na antenie przez około 30 lat. W tym czasie Profesor Wiktor Zin wykonuje na wizji blisko 30 tysięcy rysunków. W telewizji polskiej prowadzi między innymi takie cykle jak: "Klub pod smokiem", "Spotkania z zabytkami", "Być tutaj", "Nad Niemnem, Piną i Prypecią" i "Sztuka Patrzenia". Profesor Wiktor Zin zmarł 17 maja 2007 roku w Rzeszowie, w drodze na zajęcia ze studentami. Stowarzyszenie Ochrony Narodowego Dziedzictwa Materialnego przyznaje nagrodę imienia profesora Wiktora Zina. Nagroda wręczana jest na Zamku Królewskim w Warszawie, w trakcie gali ogłoszenia wyników i wręczenia nagród w Ogólnopolskim Konkursie Otwartym „Modernizacja Roku”.
Dostępność: pojedyńcza sztuka
Wysyłka w: 5 dni
"Cerkiew" Wiktor Zin (1925-2007)

Wiktor Zin urodził się w Hrubieszowie 1925 roku. Jego pierwszymi nauczycielami byli dziadek i Piotr, a następnie profesor rysunku i malarstwa J. Aleksandrow, który zamieszkawszy niedaleko domu rodzinnego Zinów po emigracji z Rosji, wtajemniczał Wiktora w zasady geometrii, perspektywy i rysunku. Po ukończeniu szkoły podstawowej, gimnazjum i liceum im. Stanisława Staszica w Hrubieszowie, wyjechał do Krakowa na studia na Wydziale Architektury Akademii Górniczo - Hutniczej (później Politechniki Krakowskiej). W 1952 roku uzyskał stopień doktora, w 1959 doktora habilitowanego, w 1967 tytuł profesora nadzwyczajnego, w 1979 profesora zwyczajnego. Obok pracy naukowej zajmował się także działalnością na rzecz miasta Krakowa oraz architektury i zabytków całego kraju. W latach 1958 – 1964 był głównym architektem Krakowa, kierownikiem badań Staromiejskiego Zespołu Krakowa, przewodniczącym Krakowskiej Komisji Konserwatorskiej, prezesem i wiceprezesem Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa. Jego program "Piórkiem i Węglem" emitowany co dwa tygodnie, gościł na antenie przez około 30 lat. W tym czasie Profesor Wiktor Zin wykonuje na wizji blisko 30 tysięcy rysunków. W telewizji polskiej prowadzi między innymi takie cykle jak: "Klub pod smokiem", "Spotkania z zabytkami", "Być tutaj", "Nad Niemnem, Piną i Prypecią" i "Sztuka Patrzenia". Profesor Wiktor Zin zmarł 17 maja 2007 roku w Rzeszowie, w drodze na zajęcia ze studentami. Stowarzyszenie Ochrony Narodowego Dziedzictwa Materialnego przyznaje nagrodę imienia profesora Wiktora Zina. Nagroda wręczana jest na Zamku Królewskim w Warszawie, w trakcie gali ogłoszenia wyników i wręczenia nagród w Ogólnopolskim Konkursie Otwartym „Modernizacja Roku”.
Dostępność: pojedyńcza sztuka
Wysyłka w: 5 dni
"Dworek polski" Wiktor Zin (1925-2007)

Wiktor Zin urodził się w Hrubieszowie 1925 roku. Jego pierwszymi nauczycielami byli dziadek i Piotr, a następnie profesor rysunku i malarstwa J. Aleksandrow, który zamieszkawszy niedaleko domu rodzinnego Zinów po emigracji z Rosji, wtajemniczał Wiktora w zasady geometrii, perspektywy i rysunku. Po ukończeniu szkoły podstawowej, gimnazjum i liceum im. Stanisława Staszica w Hrubieszowie, wyjechał do Krakowa na studia na Wydziale Architektury Akademii Górniczo - Hutniczej (później Politechniki Krakowskiej). W 1952 roku uzyskał stopień doktora, w 1959 doktora habilitowanego, w 1967 tytuł profesora nadzwyczajnego, w 1979 profesora zwyczajnego. Obok pracy naukowej zajmował się także działalnością na rzecz miasta Krakowa oraz architektury i zabytków całego kraju. W latach 1958 – 1964 był głównym architektem Krakowa, kierownikiem badań Staromiejskiego Zespołu Krakowa, przewodniczącym Krakowskiej Komisji Konserwatorskiej, prezesem i wiceprezesem Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa. Jego program "Piórkiem i Węglem" emitowany co dwa tygodnie, gościł na antenie przez około 30 lat. W tym czasie Profesor Wiktor Zin wykonuje na wizji blisko 30 tysięcy rysunków. W telewizji polskiej prowadzi między innymi takie cykle jak: "Klub pod smokiem", "Spotkania z zabytkami", "Być tutaj", "Nad Niemnem, Piną i Prypecią" i "Sztuka Patrzenia". Profesor Wiktor Zin zmarł 17 maja 2007 roku w Rzeszowie, w drodze na zajęcia ze studentami. Stowarzyszenie Ochrony Narodowego Dziedzictwa Materialnego przyznaje nagrodę imienia profesora Wiktora Zina. Nagroda wręczana jest na Zamku Królewskim w Warszawie, w trakcie gali ogłoszenia wyników i wręczenia nagród w Ogólnopolskim Konkursie Otwartym „Modernizacja Roku”.
Dostępność: pojedyńcza sztuka
Wysyłka w: 5 dni
"Port z południa Francji" Paul DUtschler

Paul Dutschler - malarz czynny na przełomie XIX i XX wieku. Jego obrazy pojawiają się na aukcjach Europy Zachodniej.
Akwarela pochodzi z 1 połowy XX wieku.
Dostępność: pojedyńcza sztuka
Wysyłka w: 5 dni
"Studium portretu Zygmunta Dworzaka" Konrad Krzyżanowski

Portret Zygmunta Dworzaka (1867-1925), polskiego malarza, członka „szkoły monachijskiej“, którego uwiecznił wybitny malarz Konrad Krzyżanowski.
Konrad Krzyżanowski (1872 Krzemieńczuk - 1922 Warszawa) był polskim malarzem, przedstawicielem wczesnego ekspresjonizmu oraz pedagogiem. Początkowo kształcił się w Szkole Rysunkowej Nikołaja Muraszki w Kijowie, później studiował w Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. W 1897 roku wyjechał do Monachium, gdzie najprawdopodobniej poznał Zygmunta Dworzaka, który przebywał w latach 1895-1901 na monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych. Znajomość ta musiała trwać do końca życia Konrada Krzyżanowskiego, gdyż stworzył on portret kolegi w 1922 roku, który obecnie znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, a wystawiany był m.in. przez Instytut Propagandy Sztuki w kwietniu 1932 roku.
Studium zostało wykonane piórkiem na papierze. Z tyłu ołówkiem napis: Studium do portretu Zygmunta Dworzaka. Rysunek
Dostępność: pojedyńcza sztuka
Wysyłka w: 5 dni
"Powitanie", Irena Lorentowicz (1908-1985)

Irena Lorentowicz (1908 Warszawa-1985 Warszawa) - polska malarka, scenograf, pedagog. Córka krytyka literackiego i teatralnego Jana Lorentowicza (1868–1940).
Absolwentka warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych (1925-1931) i scenografii na Wydziale Sztuki Reżyserskiej PIST w Warszawie (1935). Jako scenograf współpracowała z warszawskimi teatrami od lat 30. Zaproszona do współpracy przy realizacji "Harnasiów" Szymanowskiego w Operze Paryskiej w 1936 odniosła wielki sukces, zdobywając I nagrodę konkursu Grand l’Opera za scenografię do tego spektaklu i pięcioletnie stypendium rządu francuskiego. W ciągu następnych lat działała w Paryżu odnosząc dalsze sukcesy, podjęła także studia na wydziale humanistycznym Sorbony. W latach 1941-1959 działała w USA, m.in. współpracowała z Metropolitan Opera. Na kontynencie amerykańskim zdobyło uznanie także jej malarstwo sakralne, freski, witraże, rzeźby, a przede wszystkim ilustracje książkowe dla dzieci. Po powrocie do kraju w 1960 kontynuowała twórczość malarską, a także współpracowała jako scenograf z wieloma teatrami muzycznymi i dramatycznymi w kraju. Wykładała i kierowała warsztatami w Liceum Techniki Teatralnej w Warszawie. W 1972 ukazały się jej wspomnienia pt. „Oczarowania” z przedmową Marii Kuncewiczowej. Pochowana na Starych Powązkach w Warszawie.
Dostępność: pojedyńcza sztuka
Wysyłka w: 5 dni
"Drobny prezent", Irena Lorentowicz (1908-1985)

Irena Lorentowicz (1908 Warszawa-1985 Warszawa) - polska malarka, scenograf, pedagog. Córka krytyka literackiego i teatralnego Jana Lorentowicza (1868–1940).
Absolwentka warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych (1925-1931) i scenografii na Wydziale Sztuki Reżyserskiej PIST w Warszawie (1935). Jako scenograf współpracowała z warszawskimi teatrami od lat 30. Zaproszona do współpracy przy realizacji "Harnasiów" Szymanowskiego w Operze Paryskiej w 1936 odniosła wielki sukces, zdobywając I nagrodę konkursu Grand l’Opera za scenografię do tego spektaklu i pięcioletnie stypendium rządu francuskiego. W ciągu następnych lat działała w Paryżu odnosząc dalsze sukcesy, podjęła także studia na wydziale humanistycznym Sorbony. W latach 1941-1959 działała w USA, m.in. współpracowała z Metropolitan Opera. Na kontynencie amerykańskim zdobyło uznanie także jej malarstwo sakralne, freski, witraże, rzeźby, a przede wszystkim ilustracje książkowe dla dzieci. Po powrocie do kraju w 1960 kontynuowała twórczość malarską, a także współpracowała jako scenograf z wieloma teatrami muzycznymi i dramatycznymi w kraju. Wykładała i kierowała warsztatami w Liceum Techniki Teatralnej w Warszawie. W 1972 ukazały się jej wspomnienia pt. „Oczarowania” z przedmową Marii Kuncewiczowej. Pochowana na Starych Powązkach w Warszawie.
Dostępność: pojedyńcza sztuka
Wysyłka w: 5 dni
"Studium Aktu" Franciszek Starowieyski

Szkice aktów kobiecych ujętych na kartce A4. Z lewej strony pieczęć poświadczająca autentyczność prac. Dodatkowo do pracy wydany został certyfikat przez syna autora. Praca dwu-stronna, na rewersie również studium aktów.
Franciszek Starowieyski urodził się w 1930 roku niedaleko Krosna na Podkarpaciu, zmarł w 2009 roku w Warszawie. W latach 1949–1952 studiował malarstwo na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, w pracowniach Wojciecha Weissa i Adama Marczyńskiego, a następnie na stołecznej Akademii, w pracowni Michała Byliny. Tu w 1955 roku uzyskał dyplom.
Jego twórczość zyskała rozgłos w latach sześćdziesiątych XX wieku, dzięki serii plakatów filmowych i teatralnych. W swojej twórczości zajmował się malarstwem, grafiką użytkową, plakatem, jak również scenografią teatralną i telewizyjną. Był twórcą tzw. teatru rysowania.
Jego malarstwo charakteryzował zainteresowanie kobiecym ciałem o kształtach wyraźnie rubensowskich, jak również przemijaniem i śmiercią.
Artysta wystawiał swoje prace na licznych wystawach, w gakeriach i muzeach w Polsce, a także w Austrii, Belgii, Włoszech, Francji, Szwajcarii, Holandii, w Kanadzie, USA. To również laureat wielu Był laureatem wielu nagród, m.in.: Grand Prix na Biennale Sztuki Współczesnej w Saô Paulo (1973), Grand Prix za plakat filmowy na festiwalu w Cannes (1974), Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu w Paryżu (1975), na Międzynarodowym Biennale Plakatu w Warszawie i na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Chicago (1979-1982).
Jest ojcem malarza Antoniego Starowieyskiego.
Dostępność: pojedyńcza sztuka
Wysyłka w: 5 dni