PRACE NA PAPIERZE

Wiktor Zin urodził się w Hrubieszowie 1925 roku. Jego pierwszymi nauczycielami byli dziadek i Piotr, a następnie profesor rysunku i malarstwa J. Aleksandrow, który zamieszkawszy niedaleko domu rodzinnego Zinów po emigracji z Rosji, wtajemniczał Wiktora w zasady geometrii, perspektywy i rysunku. Po ukończeniu szkoły podstawowej, gimnazjum i liceum im. Stanisława Staszica w Hrubieszowie, wyjechał do Krakowa na studia na Wydziale Architektury Akademii Górniczo - Hutniczej (później Politechniki Krakowskiej). W 1952 roku uzyskał stopień doktora, w 1959 doktora habilitowanego, w 1967 tytuł profesora nadzwyczajnego, w 1979 profesora zwyczajnego. Obok pracy naukowej zajmował się także działalnością na rzecz miasta Krakowa oraz architektury i zabytków całego kraju. W latach 1958 – 1964 był głównym architektem Krakowa, kierownikiem badań Staromiejskiego Zespołu Krakowa, przewodniczącym Krakowskiej Komisji Konserwatorskiej, prezesem i wiceprezesem Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa. Jego program "Piórkiem i Węglem" emitowany co dwa tygodnie, gościł na antenie przez około 30 lat. W tym czasie Profesor Wiktor Zin wykonuje na wizji blisko 30 tysięcy rysunków. W telewizji polskiej prowadzi między innymi takie cykle jak: "Klub pod smokiem", "Spotkania z zabytkami", "Być tutaj", "Nad Niemnem, Piną i Prypecią" i "Sztuka Patrzenia". Profesor Wiktor Zin zmarł 17 maja 2007 roku w Rzeszowie, w drodze na zajęcia ze studentami. Stowarzyszenie Ochrony Narodowego Dziedzictwa Materialnego przyznaje nagrodę imienia profesora Wiktora Zina. Nagroda wręczana jest na Zamku Królewskim w Warszawie, w trakcie gali ogłoszenia wyników i wręczenia nagród w Ogólnopolskim Konkursie Otwartym „Modernizacja Roku”.

Wiktor Zin urodził się w Hrubieszowie 1925 roku. Jego pierwszymi nauczycielami byli dziadek i Piotr, a następnie profesor rysunku i malarstwa J. Aleksandrow, który zamieszkawszy niedaleko domu rodzinnego Zinów po emigracji z Rosji, wtajemniczał Wiktora w zasady geometrii, perspektywy i rysunku. Po ukończeniu szkoły podstawowej, gimnazjum i liceum im. Stanisława Staszica w Hrubieszowie, wyjechał do Krakowa na studia na Wydziale Architektury Akademii Górniczo - Hutniczej (później Politechniki Krakowskiej). W 1952 roku uzyskał stopień doktora, w 1959 doktora habilitowanego, w 1967 tytuł profesora nadzwyczajnego, w 1979 profesora zwyczajnego. Obok pracy naukowej zajmował się także działalnością na rzecz miasta Krakowa oraz architektury i zabytków całego kraju. W latach 1958 – 1964 był głównym architektem Krakowa, kierownikiem badań Staromiejskiego Zespołu Krakowa, przewodniczącym Krakowskiej Komisji Konserwatorskiej, prezesem i wiceprezesem Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa. Jego program "Piórkiem i Węglem" emitowany co dwa tygodnie, gościł na antenie przez około 30 lat. W tym czasie Profesor Wiktor Zin wykonuje na wizji blisko 30 tysięcy rysunków. W telewizji polskiej prowadzi między innymi takie cykle jak: "Klub pod smokiem", "Spotkania z zabytkami", "Być tutaj", "Nad Niemnem, Piną i Prypecią" i "Sztuka Patrzenia". Profesor Wiktor Zin zmarł 17 maja 2007 roku w Rzeszowie, w drodze na zajęcia ze studentami. Stowarzyszenie Ochrony Narodowego Dziedzictwa Materialnego przyznaje nagrodę imienia profesora Wiktora Zina. Nagroda wręczana jest na Zamku Królewskim w Warszawie, w trakcie gali ogłoszenia wyników i wręczenia nagród w Ogólnopolskim Konkursie Otwartym „Modernizacja Roku”.

Paul Dutschler - malarz czynny na przełomie XIX i XX wieku. Jego obrazy pojawiają się na aukcjach Europy Zachodniej. 

Akwarela pochodzi z 1 połowy XX wieku. 

Portret Zygmunta Dworzaka (1867-1925), polskiego malarza, członka „szkoły monachijskiej“, którego uwiecznił wybitny malarz Konrad Krzyżanowski. 

Konrad Krzyżanowski (1872 Krzemieńczuk - 1922 Warszawa) był polskim malarzem, przedstawicielem wczesnego ekspresjonizmu oraz pedagogiem. Początkowo kształcił się w Szkole Rysunkowej Nikołaja Muraszki w Kijowie, później studiował w Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. W 1897 roku wyjechał do Monachium, gdzie najprawdopodobniej poznał Zygmunta Dworzaka, który przebywał w latach 1895-1901 na monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych. Znajomość ta musiała trwać do końca życia Konrada Krzyżanowskiego, gdyż stworzył on portret kolegi w 1922 roku, który obecnie znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, a wystawiany był m.in. przez Instytut Propagandy Sztuki w kwietniu 1932 roku. 

Studium zostało wykonane piórkiem na papierze. Z tyłu ołówkiem napis: Studium do portretu Zygmunta Dworzaka. Rysunek 

Irena Lorentowicz (1908 Warszawa-1985 Warszawa) - polska malarka, scenograf, pedagog. Córka krytyka literackiego i teatralnego Jana Lorentowicza (1868–1940).

Absolwentka warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych (1925-1931) i scenografii na Wydziale Sztuki Reżyserskiej PIST w Warszawie (1935). Jako scenograf współpracowała z warszawskimi teatrami od lat 30. Zaproszona do współpracy przy realizacji "Harnasiów" Szymanowskiego w Operze Paryskiej w 1936 odniosła wielki sukces, zdobywając I nagrodę konkursu Grand l’Opera za scenografię do tego spektaklu i pięcioletnie stypendium rządu francuskiego. W ciągu następnych lat działała w Paryżu odnosząc dalsze sukcesy, podjęła także studia na wydziale humanistycznym Sorbony. W latach 1941-1959 działała w USA, m.in. współpracowała z Metropolitan Opera. Na kontynencie amerykańskim zdobyło uznanie także jej malarstwo sakralne, freski, witraże, rzeźby, a przede wszystkim ilustracje książkowe dla dzieci. Po powrocie do kraju w 1960 kontynuowała twórczość malarską, a także współpracowała jako scenograf z wieloma teatrami muzycznymi i dramatycznymi w kraju. Wykładała i kierowała warsztatami w Liceum Techniki Teatralnej w Warszawie. W 1972 ukazały się jej wspomnienia pt. „Oczarowania” z przedmową Marii Kuncewiczowej. Pochowana na Starych Powązkach w Warszawie.

Irena Lorentowicz (1908 Warszawa-1985 Warszawa) - polska malarka, scenograf, pedagog. Córka krytyka literackiego i teatralnego Jana Lorentowicza (1868–1940).

Absolwentka warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych (1925-1931) i scenografii na Wydziale Sztuki Reżyserskiej PIST w Warszawie (1935). Jako scenograf współpracowała z warszawskimi teatrami od lat 30. Zaproszona do współpracy przy realizacji "Harnasiów" Szymanowskiego w Operze Paryskiej w 1936 odniosła wielki sukces, zdobywając I nagrodę konkursu Grand l’Opera za scenografię do tego spektaklu i pięcioletnie stypendium rządu francuskiego. W ciągu następnych lat działała w Paryżu odnosząc dalsze sukcesy, podjęła także studia na wydziale humanistycznym Sorbony. W latach 1941-1959 działała w USA, m.in. współpracowała z Metropolitan Opera. Na kontynencie amerykańskim zdobyło uznanie także jej malarstwo sakralne, freski, witraże, rzeźby, a przede wszystkim ilustracje książkowe dla dzieci. Po powrocie do kraju w 1960 kontynuowała twórczość malarską, a także współpracowała jako scenograf z wieloma teatrami muzycznymi i dramatycznymi w kraju. Wykładała i kierowała warsztatami w Liceum Techniki Teatralnej w Warszawie. W 1972 ukazały się jej wspomnienia pt. „Oczarowania” z przedmową Marii Kuncewiczowej. Pochowana na Starych Powązkach w Warszawie.

Wiesław Sykuła (ur. 1956) - polski malarz mieszkający i pracujący w Warszawie.

Początkowy okres jego twórczości skupiał się na tematyce pejzażowej, kwiatach, ale powstawały również prace o tematyce abstrakcyjnej. W latach 90-tych współtworzył galerię-pracownię przy ul Chocimskiej w Warszawie.

Obecnie porusza się w przestrzeni malarstwa akrylowego i rysunku. Jego prace znajdują się w kolekcjach prywatnych w kraju i zagranicą.

Technika: tusz, papier

Wymiary z ramą: 85 x 44 cm

Oprawa: współczesna/szyba

Wiesław Sykuła (ur. 1956) - polski malarz mieszkający i pracujący w Warszawie.

Początkowy okres jego twórczości skupiał się na tematyce pejzażowej, kwiatach, ale powstawały również prace o tematyce abstrakcyjnej. W latach 90-tych współtworzył galerię-pracownię przy ul Chocimskiej w Warszawie.

Obecnie porusza się w przestrzeni malarstwa akrylowego i rysunku. Jego prace znajdują się w kolekcjach prywatnych w kraju i zagranicą.

Technika: tusz, papier

Wymiary z ramą: 85 x 44 cm

Oprawa: współczesna/szyba

Tadeusz Gałda ukończył PWSSP we Wrocławiu Wydział Malarstwa, Grafiki i Rzeźby. Dyplom uzyskał  w pracowni profesora Konrada Jarodzkiego w 1987 we Wrocławiu. Jest absolwentem  Zespołu Szkół Rzemiosł Artystycznych w Cieplicach. Początkowo był związany z Teatrem Animacji w Jeleniej Górze. Mieszka i pracuje we Wrocławiu.

Zajmuje się malarstwem olejnym, akrylowym, temperowym, o zróżnicowanej tematyce stylistyce, rysunkiem i rzeźbą. Uprawia malarstwo pejzażowe, rodzajowe i akt, tworzy obrazy pozostające w kręgu abstrakcji  geometrycznej i lirycznej. Wydłużone formy i linie, owale, okręgi, figury geometryczne, otwarta kompozycja, barwy złamane, swobodne operowanie farbą i eksperymenty z fakturą obrazu to cechy charakteryzujące jego malarstwo. Miał wWystawy  w różnych miastach Polski.

Tadeusz Gałda ukończył PWSSP we Wrocławiu Wydział Malarstwa, Grafiki i Rzeźby. Dyplom uzyskał  w pracowni profesora Konrada Jarodzkiego w 1987 we Wrocławiu. Jest absolwentem  Zespołu Szkół Rzemiosł Artystycznych w Cieplicach. Początkowo był związany z Teatrem Animacji w Jeleniej Górze. Mieszka i pracuje we Wrocławiu.

Zajmuje się malarstwem olejnym, akrylowym, temperowym, o zróżnicowanej tematyce stylistyce, rysunkiem i rzeźbą. Uprawia malarstwo pejzażowe, rodzajowe i akt, tworzy obrazy pozostające w kręgu abstrakcji  geometrycznej i lirycznej. Wydłużone formy i linie, owale, okręgi, figury geometryczne, otwarta kompozycja, barwy złamane, swobodne operowanie farbą i eksperymenty z fakturą obrazu to cechy charakteryzujące jego malarstwo. Miał wWystawy  w różnych miastach Polski.